آدرس IP چیست؟
چه در حال عیب‌یابی مشکلات شبکه باشید و چه بخواهید از راه دور به کامپیوتر خود دسترسی پیدا کنید، باید آدرس IP خود را بدانید. می‌توانید به راحتی این اطلاعات را در کامپیوتر یا روتر خود پیدا کنید، اما با وجود انواع مختلف آدرس‌های IP، ممکن است تشخیص اینکه از کدام یک استفاده کنید، گیج‌کننده باشد. در این پست هر آنچه را که باید در مورد آدرس‌های IP عمومی در مقابل خصوصی، آدرس‌های IP استاتیک در مقابل پویا، IPv4 در مقابل IPv6 و موارد دیگر بدانید، ذکر شده است.
آدرس IP چیست؟
آدرس IP (پروتکل اینترنت) یک شماره منحصر به فرد است که به هر دستگاهی که به یک شبکه متصل می‌شود اختصاص داده می‌شود. این به کامپیوترها، گوشی‌های هوشمند و سایر دستگاه‌های شما اجازه می‌دهد تا از طریق اینترنت یا شبکه محلی (LAN) شما یکدیگر را شناسایی و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
می‌توانید آدرس IP را مانند آدرس منزل خود در نظر بگیرید – بدون آن، پستچی نمی‌داند بسته‌های شما را از کجا تحویل بگیرد و تحویل دهد. به همین ترتیب، دستگاه‌های شما نیز دارای یک آدرس IP هستند تا اطمینان حاصل شود که داده‌ها به جای درست ارسال می‌شوند و هیچ چیز در فضای مجازی گم نمی‌شود.
یک آدرس IP شامل چهار مجموعه عدد است که با نقطه از هم جدا شده‌اند. برای مثال، روتر شما ممکن است آدرس IP مانند 192.168.1.1 یا 10.0.0.1 داشته باشد.
با این حال، انواع مختلفی از آدرس‌های پروتکل اینترنت وجود دارد. به عنوان مثال، شما به احتمال زیاد یک آدرس IP عمومی و یک آدرس IP خصوصی خواهید داشت. همچنین آدرس‌های پروتکل اینترنت استاتیک و پویا و آدرس‌های IPv4 و IPv6 نیز وجود دارند.
آدرس‌های IP عمومی در مقابل آدرس‌های IP خصوصی
وقتی صحبت از آدرس IP خصوصی در مقابل آدرس IP عمومی می‌شود، تفاوت به این بستگی دارد که دستگاه شما به چه چیزی متصل است. دستگاه‌هایی که مستقیماً به اینترنت متصل هستند، یک آدرس IP عمومی دارند، در حالی که دستگاه‌هایی که به یک شبکه محلی متصل هستند، یک آدرس IP خصوصی دارند.
در یک خانه معمولی، یک آدرس IP عمومی توسط ISP (ارائه دهنده خدمات اینترنتی) شما، مانند شاتل، آسیاتک یا پارس آنلاین، در اختیار شما قرار می‌گیرد. سپس روتر شما آن آدرس عمومی را دریافت کرده و به هر یک از دستگاه‌هایی که به روتر شما یا از طریق WiFi متصل هستند، اختصاص می‌دهد.
به این ترتیب: آدرس IP عمومی شما مانند آدرس خیابان یک ساختمان است و آدرس IP خصوصی شما مانند شماره آپارتمان در آن ساختمان است. بنابراین، حتی اگر شماره آپارتمان شما با کسی در ساختمان دیگری یکسان باشد، به این معنی نیست که نامه‌های او را دریافت خواهید کرد. به همین ترتیب، دستگاه‌های شما نیز ممکن است آدرس IP خصوصی یکسانی (مانند 192.168.1.1 یا 10.0.0.1) با شخص دیگری داشته باشند، اما روتر شما آدرس IP عمومی متفاوتی خواهد داشت.
یک آدرس خصوصی امنیت بیشتری را برای شما فراهم می‌کند، زیرا داده‌های شما قبل از اتصال به اینترنت باید از شبکه محلی شما عبور کنند. این بدان معناست که فقط شما (و سایر کاربرانی که شما مجاز به استفاده از آنها هستید) می‌توانید به دستگاه‌های موجود در شبکه خود دسترسی داشته باشید.
از طرف دیگر، اگر کامپیوتر خود را مستقیماً به مودم وصل کنید، یک آدرس عمومی به آن اختصاص داده می‌شود. این کار توصیه نمی‌شود زیرا اکثر مودم‌ها سطح امنیتی مشابه روترها را ارائه نمی‌دهند. بنابراین، اگر کامپیوتر را مستقیماً به مودم خود وصل کنید، سرقت اطلاعات شخصی شما، مانند اطلاعات بانکی شما، برای هکرها آسان‌تر خواهد بود.
بیشتر بخوانید:
چگونه آدرس IP عمومی خود را پیدا کنیم؟
برای پیدا کردن آدرس IP عمومی خود، می‌توانید هر مرورگر وبی را باز کنید و سپس به Google.com بروید. سپس عبارت «what is my IP address» را در نوار جستجو تایپ کنید و Enter را روی صفحه کلید خود بزنید. آدرس پروتکل اینترنت عمومی خود را در بالای صفحه مشاهده خواهید کرد.
اگر مستقیماً به اینترنت متصل می‌شوید، ایده خوبی است که آدرس پروتکل اینترنت عمومی خود را با استفاده از یک شبکه خصوصی مجازی (VPN) پنهان کنید. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اینکه VPN چیست و چه کاری انجام می‌دهد ، مقاله ما را در اینجا بررسی کنید.
چگونه آدرس‌های IP خصوصی خود را پیدا کنیم؟
شما می‌توانید با دسترسی به رابط کاربری روتر خود، آدرس IP خصوصی هر دستگاه متصل به شبکه خود را پیدا کنید. سپس به بخش « دستگاه‌های متصل» (Connected Devices) یا «DHCP Server» بروید. این بخش ممکن است بسته به روتر شما متفاوت باشد.
شما می‌توانید آدرس‌های پروتکل اینترنت خصوصی خود را در هر زمانی با تنظیم مجدد روتر خود تغییر دهید. با این حال، این روش فقط در صورتی کار می‌کند که از آدرس‌های پروتکل اینترنت پویا استفاده کنید.
آدرس‌های IP استاتیک در مقابل آدرس‌های IP دینامیک
وقتی صحبت از آدرس‌های IP استاتیک در مقابل آدرس‌های IP دینامیک می‌شود، تفاوت این است که اولی تغییر نمی‌کند، در حالی که دومی می‌تواند هر از گاهی تغییر کند. مشاغل معمولاً از آدرس‌های IP استاتیک برای ایجاد اتصال پایدار به دستگاه‌های خاص، مانند چاپگرهای مشترک، استفاده می‌کنند.
آدرس‌های IP پویا به صورت تصادفی به دستگاه‌های شما اختصاص داده می‌شوند. ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی شما می‌تواند آدرس پروتکل اینترنت عمومی شما را در هر زمانی تغییر دهد، اما معمولاً این اتفاق فقط زمانی می‌افتد که روتر یا مودم خود را مجدداً تنظیم می‌کنید. روتر شما همچنین می‌تواند آدرس‌های پروتکل اینترنت خصوصی شما را هنگام خاموش و روشن کردن مجدد دستگاه تغییر دهد.
آدرس‌های پروتکل اینترنت پویا نسبت به آدرس‌های استاتیک مزایایی دارند، زیرا امنیت بهتری دارند، نیازی به پیکربندی ندارند و هزینه اضافی ندارند. با این حال، آنها برای میزبانی سرورها یا دسترسی از راه دور به کامپیوتر ایده‌آل نیستند.
از سوی دیگر، آدرس‌های IP استاتیک می‌توانند برای کسب‌وکارهایی که میزبان سرورها یا وب‌سایت‌ها هستند مفید باشند. با این حال، آنها همچنین پرهزینه‌تر هستند و باید به صورت دستی تنظیم شوند. مهمتر از همه، آنها می‌توانند به طور بالقوه یک خطر برای حریم خصوصی باشند زیرا ردیابی اقدامات شما هنگام استفاده از یک آدرس استاتیک برای هکرها آسان‌تر است.
آدرس‌های IPV4 در مقابل IPV6
وقتی صحبت از آدرس‌های IPv4 در مقابل IPv6 می‌شود، می‌توانید به سرعت آنها را از روی طولشان از هم تشخیص دهید. IPv4 از یک آدرس عددی ۳۲ بیتی استفاده می‌کند که با نقطه از هم جدا شده‌اند، در حالی که IPv6 یک آدرس عددی-حرفی ۱۲۸ بیتی است که با دونقطه از هم جدا شده‌اند. همچنین در تعداد دستگاه‌هایی که می‌توانند پشتیبانی کنند، متفاوت هستند.
IPv4 همانطور که از نامش پیداست، چهارمین نسخه از پروتکل اینترنت است که در سال ۱۹۸۱ معرفی شد. این پروتکل می‌تواند تا ۴.۲۹ میلیارد آدرس را پشتیبانی کند. اگرچه ۴.۲۹ میلیارد ممکن است تعداد زیادی آدرس پروتکل اینترنت به نظر برسد، اما در حال حاضر دستگاه‌های زیادی وجود دارند که دیگر از این پروتکل قدیمی پشتیبانی نمی‌کنند. در واقع، آدرس‌های IPv4 از سال ۲۰۱۱ رو به اتمام بودند و آخرین آدرس‌های IPv4 در سال ۲۰۱۹ اختصاص داده شدند.
برای حل این مشکل، IPv6 در سال ۱۹۹۵ معرفی شد. این نسخه که به عنوان نسل بعدی پروتکل اینترنت معرفی می‌شود، از ۳۴۰ آدرس پروتکل اینترنت (عدد ۳۴۰ و ۳۶ صفر) پشتیبانی می‌کند.
اگر آدرس IP شما به شکل 103.86.98.1 باشد، می‌توانید بگویید که IPv4 دارید و اگر به شکل 2400:BB40:1100::1 باشد، می‌توانید بگویید که IPv6 دارید.
با IPv6، می‌توانید از مسیریابی کارآمدتر، پیکربندی شبکه ساده و امنیت داخلی بهره‌مند شوید. IPv4 و IPv6 امروزه در کنار هم وجود دارند، اگرچه پذیرش IPv6 کند بوده است. شبکه‌های تلفن همراه و ISPها قبلاً IPv6 را مستقر کرده‌اند. با این حال، هزینه‌ها، زمان پیاده‌سازی و پیچیدگی پذیرش IPv6 مانع از آن شده است که شرکت‌ها آن را در مقیاس وسیع به کار گیرند.
